27.7.15

DROP-TEN: ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2014-2015


Φτάσαμε πάλι στο σημείο μηδέν. Ισως όχι μηδέν, καμιά φορά και μισό ή ένα αστεράκι, αναλόγως τις συμπάθειες ή/και αντιπάθειες... ετών, αλλά πάντα με κύριο γνώμονα το "τί σκατά ήταν αυτό που είδαμε". Και φέτος είδα μπόλικα τέτοια.

Αυτή είναι η λίστα με τα χειρότερα πράγματα που έζησα φέτος. Το 'χω ξαναπεί, σε τέτοια δικιά μου λίστα, δε θα δείς ποτέ το... Ηλίθιος και Πανηλίθιος Δίο. Και μπόνους, σε μια τέτοια χρονιά-μάλαμα, τα πιο... οσκαρικά συνεχίζουν να κοντράρονται!

ΠΟΥΤΑΝΙΑ: Αν μπορείς να πατήσεις πάνω στον τίτλο, τότε ως δια μαγείας (δηλαδή, έχω ενσωματώσει link) μεταφέρεσαι στο σχετικό review μου στο Letterboxd. 

Κλείσε τη μύτη σου μη σε πάρει καμιά μπόχα, λοιπόν:



10. BLACKHAT 
του Μάικλ Μαν

Ξέρεις, ο Μάικλ Μαν ήταν αυτός ο καλός κυριούλης που μαστόρευε κάποτε στο police/crime/disco drama των 80s (και ολίγον 90s). Στο λέω, γιατί στο τέλος θα το έχεις ξεχάσει τελείως. Οπως ο ίδιος.




09. ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ
του Ζαν Λικ Γκοντάρ

Κοσταντέν μου, μήπως μπορείς να μου διαβάσεις ένα απόσπασμα του ιδίου του δημιουργού, μπας και καταλάβω έστω και το ελάχιστο;





08. O ΚΥΡΙΟΣ ΤΕΡΝΕΡ
του Μάικ Λι

Γκρίνια, μιζέρια, μουρμουρητά, θάνατος, πένθος, τοπία, μούχλα, δυστυχία, κι άλλα τοπία, ο Τίμοθι Σπολ γρυλίζει, πάλι γκρίνια, πάλι μιζέρια... Οσκαρικός Μάικ Λι για ταβερνιάρηδες.



07. ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
και ΠΑΖΟΛΙΝΙ
του Εϊμπελ Φεράρα

Art house της πίπας για τον έκπτωτο "περιθωριακό", και τα δύο φιλμ για εσωτερική κατανάλωση κριτικών με προβλήματα στύσης.




06. ΕΜΦΥΤΟ ΕΛΑΤΤΩΜΑ
του Πολ Τόμας Αντερσον

Ξέρεις, ήταν μία από εκείνες τις μέρες του μήνα που λες "δεν έχω μία στην τσέπη, οπότε ξέχνα την πίτσα". Και τελικα, κατέληξες με μισό ταψί χόρτο και το πένθος στα πόδια του Γιόακιν Φίνιξ.




05. ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ
του Τσάι-Μινγκ Λιανγκ

Ω, τι τέχνη... 
Ω, τι ατελείωτα δεκαπεντάλεπτα φάτσα με τον τοίχο...
Ω, τι ατελείωτα δεκαπεντάλεπτα με πλάτη στον τοίχο...

Ω...πα, κάτσε, λάχανο είναι αυτό; 



04. ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ
του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ

Ωπ, τι λέει ο ξένος τίτλος; "Μάπ'ς στα αστέρια"; Πολλές μάπες ή αρκούν μία-δύο;








03. Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΙΝΕΜΑ

Του εμπορικού, κυρίως. Θες να κάτσω να τα απαριθμήσω; Πρόμαχος (πρώτο και καλύτερο), ΠΑΝ.ΔΗ.ΜΙΑ, Κοινός Παρανόμαστής, Γαμπροί της Ευτυχίας, το... αγγλόφωνο Lurk, αυτά με τη Μακρυπούλια, αυτό με τα αποφάγια της Ιοκάστης, ο "αδικημένος" Ζερβός και, τέλος πάντων, ζήτω το Εθνος, ζήτω η αθάνατη ελληνική αρπακολιά!


02. ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ
του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ

Είχα γράψει κάποτε, ως σκατένια ειρωνεία, "μεγαλώνοντας το hype, μικραίνει το σινεμά".
Μιλάμε για τα πιο χαμένα 165 λεπτά της ζωής μου φέτος.






Και η κορυφή του Δάντη, σαν ηφαίστειο περίσσειας εξυπνάδας, αυτοαναφορικότητας, μπλαζέ υφακίου, σκηνοθετικής αυνανειάδας και μεγαλόστομου... τίποτα, έσκασε μέσα στα μούτρα μου κάπως έτσι:




του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου

Εχω χαλάσει τόνους σάλιου για το παραπάνω (είτε για να υπερασπιστώ τη γνώμη μου, είτε για να φτύνω την οθόνη ανα τρία λεπτά), οπότε δεν δύναμαι να γράψω περισσότερα. Ελπίζω μόνο, την επόμενη φορά ο Ινιαρίτου να γυρίσει επιτέλους την αυτοβιογραφία του που τόσο αδημονεί το πελώριο κοινό του (και οι καινούριοι "φίλοι" του, εκτός συνόρων...). 


Αυτά. Θα επανέλθω με τα αξιοπρόσεχτα και αξιομνημόνευτα της σεζόν. Κράτα την παραπάνω λίστα σα φυλαχτό και να 'χεις το νου σου. Μπορεί να σε πετύχουν ανά πάσα στιγμή μεταμφιεσμένα σε υμνολογικά κείμενα στα "Νέα".


Δεν υπάρχουν σχόλια: