30.9.14

ΜΙΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ


Εχουν περάσει ακριβώς 23 χρόνια από τότε που το "Κάνε μου Λιγάκι Μμμμ..." έσκασε μύτη στην οθόνη του Mega. Μέσα σε "δύο-παρά-κάτι" σεζόν, οι Απαράδεκτοι έκλεισαν λογαριασμό με την αιωνιότητα μετά από 48 επεισόδια - συν ένα ενενηντάλεπτο εορταστικό.

Ηταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι η πιο επιδραστική κωμική σειρά της ελληνικής τηλεόρασης. Εχω δέκα λόγους να το αποδείξω παρακάτω. Δουλειά δύσκολη, γιατί σε μια σειρά 48 επεισοδίων, όπου τα 45 τουλάχιστον αγγίζουν δημιουργικές κορυφώσεις, μπορείς να έρθεις πολύ εύκολα στην οδυνηρή διαπίστωση "ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΑΠ'ΕΞΩ". Μοιραία, έμειναν 35, γιατί έτσι έπρεπε.

Σε αξιολογική - τυπικά - σειρά, λοιπόν, τα δέκα πιο αγαπημένα μου επεισόδια της επίσημης πιο αγαπημένης.


10. KAΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
(25-12-1991)

ΓΙΑΤΙ: Επειδή εμφανίστηκε στην κρίσιμη καμπή της σειράς, στο μέσο περίπου της πρώτη σεζόν, όταν ήδη αρχίσαν να ρολάρουν τα συγγραφικά και ερμηνευτικά της ατού. Μέσα σε μια κοσμογονία γκρίνιας, μιζέριας, υστερίας και νεοελληνικού μικροαστισμού, το "χριστουγεννιάτικο" κλίμα μπαίνει σε ρυθμούς "απαράδεκτους" απο το πρώτο μέχρι το τελευταίο του λεπτό.

HIGHLIGHT: Νομίζω τα "27 Αδέρφια" κερδίζουν με διαφορά. Και τα 27.



09. Ο ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ
(02-12-1992)

ΓΙΑΤΙ: Λίγο πριν κλείσει η τελευταία σεζόν, οι συντελεστές βρίσκονταν στο peak τους. Μπορούσαν πλέον να παίζουν με χαρακτηριστική ευκολία με όλα τα τερτίπια που μπόλιασαν τους ήρωες και αγαπούσε να περιμένει απο αυτούς το κοινό. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, όλα αυτά τα στοιχεία έχουν μπεί σε φουλ ρυθμούς, υπάρχει μια "ύπουλη" επίθεση στη μικροαστική αντίληψη της ψυχανάλυσης (απο τα πρώτα κατάλοιπα της new-age αμερικανικής επιβολής στην Ελλάδα) και ένα απο τα καλύτερα guests στη σειρά, τον ευρηματικότατο Ευριπιώτη.

HIGHLIGHT: Ισοπαλία ανάμεσα στα ψυχικά τραύματα του Μπέζου ("-Δε μ'αρέσουν οι μπίλιες. -Και τί σ'αρέσει; -Ενας φίλος μου.") και την έκρηξη απελευθέρωσης του Παπαδόπουλου με το ιστορικό "Δεν είμαι μαλάκααααααααααας!".



08. EUROVISION '92
(05-02-1992)

ΓΙΑΤΙ: Μέσα σε όλα τα έντονα χαρακτηριστικά του νεοέλληνα που τόσο εύστοχα ξεμπρόστιαζε η Παπαδοπούλου με την πένα της, δε θα μπορούσε να λείπει και η μόνιμη διάθεση του "καλοβολεμένου τεμπέλη" να δίνει βαρύτητα στο πιο ασήμαντο γεγονός, αρκεί να προβληθεί. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, αυτό το χαρακτηριστικό φτάνει σε επίπεδα εθνικής αλλοφροσύνης - άλλο ενα σύμπτωμα που η Παπαδοπούλου ήξερε με τόσο σαρδόνια χιουμοριστικό τρόπο να ξεφτιλίζει.

HIGHLIGHT: "OK, yes, OK, yes, σ'είδα στο Σύνταγμα προχθές". Θέλει και ρώτημα;



07. ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ
(13-05-1992)

ΓΙΑΤΙ: Είναι ένα απο τα τα πιο ξεκαρδιστικά επεισόδια της σειράς. Εχει ατάκες σε ρυθμό πυροβόλου, έναν απο τους καλύτερους guests (Νίκος Αλεξίου), σε τρελή φόρμα τον Παπαδόπουλο και τον Μπονάτσο και, φυσικά, άλλη μια "ύπουλη" νύξη για το μεσογειακό τέμπο του σύγχρονου τύποις ευρωπαίου Ελληνα που αν δεν είναι "φόρα παρτίδα" (Μπονάτσος), σίγουρα θα κρύβεται απο το προσωπείο του "διαφορετικού" (Αλεξίου).

HIGHLIGHT: Η πρώτη επίσκεψη του οικολόγου Αλεξίου στο σπίτι των Παπαδόπουλων. Ατάκες, timing και ερμηνείες σε ενα απο τα καλύτερα κωμικά πεντάλεπτα της σειράς.



06. ΣΕΞ, ΤΣΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟΚΑΣΕΤΕΣ
(28-10-1992)

ΓΙΑΤΙ: Πώς να μη συμπεριλάβεις σε μια τέτοια λίστα την "Παπαρήγα την καλή"; Απο τα πιο εμβληματικά επεισόδια, άφησε ιστορία (και ατάκα), σχολίασε με εξαιρετικό τρόπο τα σεξουαλικά αδιέξοδα του σύγχρονου παντρεμένου (και μη) Ελληνα, που αντί να προσπαθήσει να τα αντιμετωπίσει προτιμά να οδηγείται απευθείας στο υποκατάστατο. Α, και έχει και guest Παπακαλιάτη να προτείνει τσόντες στην Παπαδοπούλου. Πόσο "meta"...

HIGHLIGHT: Ολες οι σκηνές με το μπέρδεμα της "Παπαρήγα" με την... Παπαρήγα. Ειδικότερα "Κι έδιωξες το Γιάννη, βρε παλιοκομμουνιστή, για να μείνουμε μόνοι μας να μάς βάλεις την Παπαρήγα;".



05. ΓΑΛΛΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
(04-12-1991)

ΓΙΑΤΙ: Ισως το πιο αστείο επεισόδιο του πρώτου μισού της πρώτης σεζόν. Φοβερό guest απο τον τυπίστα Ζανό Ντανιά, απίστευτος Μπέζος στις "γαλλικές" συνομιλίες, ρεσιτάλ Μπονάτσου στην ανοιχτή κόντρα με τον Γάλλο (τα απανωτά του "Σκάσε!" έχουν γίνει μέχρι και σύνθημα) και, φυσικά, όπως σχεδόν σε όλα τα επεισόδια, άφθονος σαρκασμός για το αιώνιο σύνδρομο κατωτερότητας του νεοέλληνα απέναντι σε κάθε τί ξενόφερτο (αν και αυτό θα τονιστεί ακόμα περισσότερο στην "Επιθεώρηση").

HIGHLIGHT: "Σκάσε. Σκάσε. Σκάσε! ΣΚΑΣΕ!". Βλάσης at his best.



04. ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ
(25-03-1992)

ΓΙΑΤΙ: Ριψοκίνδυνο - και για την εποχή - επεισόδιο, καθότι αν δεν έπιανες το σατιρικό του υπονοούμενο, θα κατηγορούσες πανεύκολα την Παπαδοπούλου για εθνικιστικά παραληρήματα. Κι όμως, το επεισόδιο όχι απλά βρίσκει το στόχο του, αλλά αποτελεί και τον πιο έξυπνο πολιτικό αντίλογο σε όλη την εθνικιστική φρενίτιδα της εποχής, με αφορμή το θέμα της Μακεδονίας και τις βλέψεις των Σκοπίων. Το αντιμετωπίζει με αρκετά σκληρό σατιρικό τρόπο, ουσιαστικά το "αποκαθηλώνει" απο την φολκλόρ πολιτική ανάλυση της εποχής και το ανάγει σε φουλ επίθεση στον άρτζι-μπούρτζι ευκαιριακό πολιτικό στοχασμό του νεοέλληνα.

HIGHLIGHT: Το φινάλε του επεισοδίου, μετά την "πατριωτική" ένωση των Απαράδεκτων, όπου καπάκι βγαίνει στην επιφάνεια η αιώνια διχόνοια που ρέει στο αίμα κάθε Ελληνα - όπως σοφά παρατηρεί ο - υπό διωγμό - Σλάβος βοηθός του Χαλακατεβάκη.



03. ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ
(18-11-1992)

ΓΙΑΤΙ: Οπως ανέφερα παραπάνω, εδώ είναι ακόμα πιο έντονο το στοιχείο της ξενομανίας του νεοέλληνα κάφρου, που νυν και αεί θα κυνηγά το εύκολο χρήμα μέσω των... δανεικών. Σίγουρα απο τα πιο ξεκαρδιστικά επεισόδια, ευρηματικό όσο δεν πάει, με όλους τους συντελεστές σε τρομερά κέφια, λίγο πριν η σειρά οδηγηθεί στην αντίστροφη μέτρηση.

HIGHLIGHT: Ολόκληρο το segment με τον "Μικρό Καουμπόι". Ατάκα και χιλιάρικο, ερμηνειάρες και... ο Σωτήρης Μουστάκας. Κλασικό.



02. ΤΟ ΚΟ.ΛΑ.Ν.
(21-10-1992)

ΓΙΑΤΙ: Αυτό είναι το πιο πλήρες, πολυσύνθετο και κωμικά συμπαγές επεισόδιο της σειράς. Περικλείει τα πάντα: το ψώνιο του Ελληνα με τη συμμετοχή στα "κοινά", το ακόμα μεγαλύτερο ψώνιο του με την δημόσια προβολή, τη μόνιμη πεποίθηση οτι "κάτι σπουδαίο έχει να πεί", την άρπα-κόλλα προσπάθεια να φτιάξει κάτι μεγαλόσχημο από το τίποτα. Επίσης, το επεισόδιο "μιλάει" ακόμα και σήμερα, δείχοντας πόσο μέσα στην ψυχοσύνθεσή μας μπήκε η Παπαδοπούλου, όχι για να προφητέψει αλλά για να βγάλει στη σέντρα το αυτονόητο: τα αιώνια σκατά που ήμασταν και θα συνεχίσουμε να είμαστε - εξ ου και η διαχρονικότητα του "ΚΟ.ΛΑ.Ν.".

HIGHLIGHT: O "Λεβεντόσπυρος". Ισως η καλύτερη στιγμή του Παπαδόπουλου στη σειρά.



01. ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ ΤΟΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ
(25-11-1992)

ΓΙΑΤΙ: Μπορεί το "ΚΟΛΑΝ" να είναι το καλύτερο επεισόδιο, από άποψη "πληρότητας", αλλά ο "Παρασκευάς" παραμένει το πιο αστείο όλων. Εχει το καλύτερο guest ολόκληρης της σειράς (Κων/νος Τζούμας) - που ανάγεται σχεδόν σε πρωταγωνιστή με την κωμική του ιδιοφυία. Επίσης, έχει την πιο αστεία σκηνή της σειράς (το θεατρικό). Δεν έχει ούτε μία ατάκα που να πέφτει κάτω. Δεν έχει καθόλου κενούς κωμικούς χρόνους. Εχει την γκαλερί "Φάλαινα", το γλύπτη Βαρόγκα, μια καρέκλα κολλημένη στον τοίχο, τον Μπίρλα και τον Κόρκο. Και, εννοείται πια, άλλη μια εύστοχη σατιρική ματιά στον ψωνισμό του νεοέλληνα. Τα έχει όλα, αλλά το μεγαλύτερό του προσόν είναι το πόσο πιο αστείο μπορεί να γίνεται με κάθε επόμενο viewing.

HIGHLIGHT: Ο βασικότερος λόγος που το έβαλα στην πρώτη θέση. Είναι ενα highlight μόνο του. ΟΚ, άντε, με ένα μικρό προβάδισμα στο "δράμα της ύπαρξης και του θανάτου". Οι φανατικοί της σειράς τώρα έχουν πέσει στο πάτωμα και δε θα διαβάσουν αυτή την τελευταία φράση.


Τέλος, να δώσω και ενα κάποιο credit στην "Απαράδεκτη Πρωτοχρονιά", που - αν και κούραζε σε σημεία με την υπερβολική χρήση τραγουδιών (σύμπτωμα της τηλεοπτικής εποχής) - ήταν μια φανταστική πορεία στο χρόνο, εύστοχη σε κωμικές αναφορές και με μια πλειάδα μοναδικών guests.

1 σχόλιο:

mahler76 είπε...

Ναι, ναι ναι. Μαζί με τους Αυθαίρετους οι καλύτερες σειρές στους αιώνες.