Εχω σταματήσει πολύ καιρό τώρα να γράφω reviews σε τούτο το blog - ψήγματα θα εντοπίσεις μόνο τις λίστες με τα καλύτερα και τα χειρότερα της σεζόν. Δε γράφω, γιατί δε βλέπω το λόγο, προτιμώ πλέον να τα κουβεντιάζω γιατί, μεταξύ μας, η ανάλυση είναι επιλογή, όχι υποχρέωση.
Ωστόσο, χθες γύρισα αργά στο σπίτι απο τη δεύτερη προβολή του Αδάμαστου, είτη του πρώτου μέρους μιας κόμικ εποποιίας του Γιάννη Ρουμπούλια, που "πρωτογνώρισα" μέσα την κάφρικη σαρδόνια τρέλα του Πανίσχυρου Μεγιστάνα των Νίντζα, μιας b-movie με τα μυαλά στα κάγκελα που κυκλοφορούσε "χέρι-χέρι" όταν ακόμα ήμουν φοιτητάνθρωπος.
Οταν είχα πρωτακούσει για το project των "Χρονικών του Δρακοφοίνικα" το πρώτο πράγμα που μου ήρθε σαν σκέψη στο μυαλό ήταν "αν έχει έστω και τη μισή παρανοϊκή καφρίλα του Μεγιστάνα, θα γαμάει". Ετσι νόμιζα. Απλά, δε μπορούσα να δεχτώ οτι μπορεί να γίνει μια ΚΑΝΟΝΙΚΗ ταινία με αυτό το θέμα, σε ΑΥΤΗ τη χώρα, με ΑΥΤΕΣ τις συνθήκες και με ΑΥΤΟ (το όποιο) μπάτζετ. Αδυνατούσε να χωρέσει ο φοβισμένος κινηματογραφικά εγκέφαλός μου οτι υπάρχουν περιθώρια για ταινία genre (και τί είδους!) στην Ψωροκώσταινα, πόσω μάλλον με εναν προϋπολογισμό που, πριν το crowdfunding, ήταν σε εμβρυικό στάδιο.
Για να μην κουράζω, ενα μάτσο τύποι και τύπισσες με ΑΝΤΕΡΑ, ΚΟΤΣΙΑ, ΜΥΑΛΟ, ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ΦΩΤΙΑ-ΑΤΣΑΛΙ-ΚΑΙ-ΓΥΜΝΕΣ-ΓΡΟΘΙΕΣ έφτιαξαν τον Αδάμαστο: μια ταινία "επικής φαντασίας" με αρχή, μέση, τέλος (πιο ανοιχτό πεθαίνεις), με μπάτζετ δεύτερου υπογείου αλλά με κινηματογραφική ΚΑΡΔΙΑ, που βγάζει στο πανί δημιουργικό "τσαγανό".
Θυμάμαι κάποτε, μια συνέντευξη του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, στην οποία μεταξύ άλλων ανέφερε οτι "...Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τα φράγκα. Μπορείς να κάνεις πολλά ωραία πράγματα με τα ελάχιστα των χρημάτων. Το πρόβλημα είναι οτι δεν έχουμε ιστορίες να πούμε, δεν έχουμε σενάρια". Ο Γιάνναρης το είχε δεί "απο μέσα" το πράγμα. Και ήξερε. Ο Θάνος Κερμίτσης, απο την άλλη, δε χρειάστηκε καν να ανοίξει το στόμα του για να μας πείσει για το προφανές: ποιός τα γαμάει τα λεφτά, η τέχνη ΕΥΝΟΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ.
Και αυτό ακριβώς είναι ο πυρήνας του ηφαιστείου του Αδάμαστου. Η τόλμη. Επί δύο ώρες δε χρειάστηκε να κοιτάξω το ρολόι μου, δεν είπα ούτε μια στιγμή τη λέξη "φτηνιάρικο", γιατί η πραγματική φτήνια εντοπίζεται στο βάθος, στην ουσία των πραγμάτων κι όχι στο αμπαλάζ. Κάτι που πολλοί "φερέλπιδες" νέοι κινηματογραφιστές αγνοούν με αηδιαστική εμπάθεια σε κάτι μη καλλιτεχνίζον (και δε λέω καλλιτεχνικό, γιατί θα προσβάλλω την επιτυχία του Αδάμαστου). Δε θα μπω σε κουραστικές λεπτομέρειες - άλλωστε το φιλμ είναι το talk of the town των τελευταίων ημερών και η "απο-στόμα-σε-στόμα" διάδοσή του το καθιστά instant classic, όχι μόνο για τα CVs των συντελεστών αλλά ακόμα και για ενα (στην Ελλάδα) ΝΕΟΣΣΟ φιλμικό είδος, που μόλις άρχισε να... γεννιέται απο τις στάχτες που το είχαν καταδικάσει οι "καλλιτέχνες" (ξέρετε ποιοί είστε, κάποτε θα νιώσετε το σπαθί στον τράχηλό σας...).
Θέλω να σταθώ σε δύο πράγματα μόνο. Το πρώτο είναι το στόρι. Ναι, οι περιορισμοί στο μπάτζετ είχαν σαν αποτέλεσμα μια μονότονη επανάληψη του σκηνικού (δάσος, δάσος, μετά πάλι δάσος, κ.ο.κ.). Παραδέχομαι την πρώτη μαγκιά εδώ πέρα, όμως. Απέφυγαν αυτές τις αναγκαστικές υποχωρήσεις με τρόπο τόσο έξυπνο ή και χιουμοριστικό (όπως στη σκηνή που ο δειλός "πωλητής σκλάβων" Φλάβιος αποφασίζει να μείνει πίσω μαζί με τα άλογα προκειμένου να τα... ηρεμήσει) που, τελικά, αποδείχθηκαν έως και σύμμαχοι στη συνολική απόλαυση του φιλμ! Ναι, υπήρχε μια συνεχής τάση αναφορών (οι... αιμομικτικοί οίκοι του "Game of Thrones" ή η μαύρη μαγεία του σύμπαντος του Κόναν), αλλά χωρίς αυτή δε θα υπήρχε το ερέθισμα, η πρώτη έμπνευση. Μαγκιά τους που δεν υποχώρησαν σε αυτό, αλλά "έπλεξαν" τον καμβά της ιστορίας πάνω σε όλη αυτή τη σινεφιλική (αλλά και κομιξάδικη ή και... RPG-ική, για τους γνώστες) παλέτα.
Το δεύτερο είναι το soundtrack. Ηθελα να μείνω μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο στην αίθουσα να ακούω ΗΧΟΥΣ. Μελωδίες. Ο Δημήτρης Παπαβασιλείου ήταν, λέει, ο υπεύθυνος για αυτό το υπέροχο μουσικό αποτύπωμα. Ηταν αυτός που έδεσε, με ανατριχιαστικά επιβλητικό τρόπο το αριστουργηματικό τραγούδι των Ιχνηλατών (κρίμα που οι δημιουργοί του το... έκοβαν νωρίς). Του σφίγγω το χέρι εκ του μακρώθεν - ήταν, μακράν, η μεγαλύτερη (απο τις πολλές) ευχάριστη έκπληξη που μού έσκασε σφαλιάρα κατά τη διάρκεια της προβολής.
Ακου, φίλε. Μια ταινία δε θέλει πολύ πρήξιμο. Ορεξη και φαντασία θέλει. Αντί να πετάς χιλιάρικα για να βγάλεις τον... Ακάλυπτο, φρόντισε να στηρίξεις αυτόν που αγωνίζεται για αυτό που θέλει να προσφέρει, πού με όσες δυνάμεις έχει θα το προσέξει μέχρι το τελευταίο του καρέ. Είμαι άνθρωπος που κάποτε προσπάθησε, ξέρω πώς είναι το συναίσθημα. Δε θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Ο Αδάμαστος μου υπενθύμισε γιατί το "σινεμά απο σπίτι" είναι η μεγαλύτερη γιορτή.
Και συν τοις άλλοις, μην ξεχνάς. Δε γαμάνε οι ωραίοι. Γαμάνε οι θαρραλέοι.
Λίγες ώρες έχουν περάσει απο τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα (ενός ράπερ ονόματι Killah-P ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν έχω επαφή) απο μορφωμένο μέλος της Χρυσής Αυγής, σύζυγο αλλά και πατέρα ενός παιδιού. Τα posts στα σόσιαλ έχουν πάρει φωτιά. Φωτιά εκείνα, τσεκούρι σε εκείνον. Το δολοφόνο. Οι μισοί, τουλάχιστον, απο αυτούς που ζητάνε το τσεκούρι, είχαν ψηφίσει το εν λόγω μόρφωμα στις προηγούμενες εκλογές, επειδή "τα έλεγε χύμα".
Ξέρεις. Είναι οι ίδιοι Ελληνες που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ παλιότερα επειδή τότε αυτό τούς έκανε και τώρα θέλουν τον καρκίνο όλων των πρώην και νυν βουλευτών του. Οι ίδιοι, λοιπόν, τώρα έμαθαν να αντιπαθούν τη Χρυσή Αυγή επειδή ο Κασιδιάρης έδειρε την Κανέλη ή επειδή χύθηκε λίγο παραπάνω αίμα με τη σφραγίδα τους. Λίγες μέρες νωρίτερα τους είχαν αγαπήσει πάλι προσωρινά επειδή μοιράζανε πατάτες και μακαρόνια, απο ντόπιους παραγωγούς σαν κι αυτούς τους καλούς πατριώτες της Μανωλάδας. Τώρα, μίσος πάλι.
Συγνώμη, Μεγάλε Ελληνα Πατριώτη. Εσύ φταίς πουθενά ή τσάμπα καίει η λάμπα;
Θες πραγματικά να εξαφανιστεί η Χρυσή Αυγή απο το προσκύνιο; Το ίδιο κι ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ; 'Η, για πιο λάιτ καταστάσεις, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Ωραία, εγώ σού λέω φεύγουν αύριο. Τα μαζεύουν για Βραζιλία, σαν τον Κοσκωτά. Ευτυχισμένος;
Παπάρια. Ιδιος θα μείνεις εσύ. Ιδιος κι απαράλλαχτος. Κι αυτό γιατί, κατά βάση, αν δεν αλλάξεις εσύ ο ίδιος, αυτοί δε θα φύγουνε ποτέ. Γιατί δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ λόγο να φύγουν. Θες να αλλάξεις κάτι; Να φτιάξεις μια γενιά που δε θα έχει ανάγκη κανένα απο τα παραπάνω;
Τήρα λοιπόν:
α) Σταμάτα να βάζεις με το ζόρι το παιδί σου να "πιστέψει". Ολες οι θρησκείες του κόσμου είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, ποτισμένα στο αίμα, στην καταδίκη και την αναξιοπρέπεια. Το αν το σπλάχνο σου αποφασίσει να ακολουθήσει ή να πιστεύει εσαεί σε κάτι τέτοιο, ασ'τον να το αποφασίσει όταν θα είναι κύριος του εαυτού του, όχι όσο είναι ακόμα προσάρτημα δικό σου. Ανοιξέ του τον εγκέφαλο και μετάδωσέ του τη δυνατότητα και την αρετή της ΕΠΙΛΟΓΗΣ. Μην τον κάνεις άβουλο και ασόβαρο πριν την ώρα του, πριν τουλάχιστον είναι σε θέση να σκεφτεί, να αναλογιστεί και να αποφασίσει το ίδιο για την πάρτη του. Μην τον αναγκάσεις σε τρυφερές ηλικίες να δέχεται οτι ο Furby έχει ολόκληρο διάβολο και πορνεία μέσα του. Αλλιώς, είναι πολύ πιθανό να σου ξημερωθεί ως ένας απο τους αποπάνω.
β) Μάθε του, γαμώ το φελέκι μου, τη χαρά της μόρφωσης. Οχι την υποχρέωση του σχολείου, του φροντιστηρίου, του πανεπιστημίου. Να σηκώσεις μόνος σου το κεφάλι του απο τα σχολικά βιβλία και να του μάθεις την Ιστορία σαν Ιστορία, όχι σαν Φυσική. Να του μεταδώσεις την αξία της ανακάλυψης. Κανένας δε γεννήθηκε με ανοιχτά τα μάτια. ΕΣΥ είσαι υποχρεωμένος να τού τα ανοίξεις. Μάθε το να ξεγελάσει το σύστημα, όχι καταργώντας το αλλά επικρατώντας θριαμβευτικά μέσα σε αυτό. Οσο αγαπάει τη μόρφωση, την ανακάλυψη, την ελευθερία σκέψης και μάθει να κρίνει ΜΟΝΟΣ του, δεν έχει ανάγκη κανέναν αργόμισθο να του μάθει "νεκρές γλώσσες", γιατί θα είναι σε θέση να τις "ανασταίνει" ο ίδιος, όποτε κρίνει οτι το χρειάζεται. Μην τον κάνεις αντιδραστικό. Κάν'τον απλά ΔΡΑΣΤΙΚΟ. Αλλιώς, είναι πολύ πιθανό να σου ξημερωθεί ως ένας απο τους αποπάνω.
γ) Λύση δεν είναι να κλείσεις την τηλεόραση. Κρύβοντάς του τις ειδήσεις του Mega, την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τα "παράθυρα", τα τούρκικα, τις κωλοτρυπίδες του Star, τα "αποκλειστικά" της Μυκόνου δεν κερδίζεις απολύτως τίποτα. Βάλε το παιδί να τα βλέπει μαζί σου. Και βλέποντάς τα μαζί, ΕΞΗΓΗΣΕ του. Κάνε μια περιγραφή του αγώνα. Δείξ'του τί ΣΚΑΤΑ βλέπει, τί τον ταΐζουν, σε τί κόσμο τού ζητήθηκε να ζήσει και να αναπνεύσει. Ετσι θα τού μάθεις το ψεύτικο απο το πραγματικό, το λογικό απο το παράλογο, τη βία απο τη "βία". Αμα δεν έρθει σε άμεση επαφή με αυτά, δε θα μάθει να τα απεχθάνεται και ποτέ. Ισα-ίσα, θα του κινούν εκ του μακρώθεν την περιέργεια κι αν δεν είσαι κοντά να του γκρεμίσεις την παραμύθα που τού σερβίρουν, τότε ίσως τα δεχτεί πιο εύκολα απο τον επικίνδυνα ηλίθιο περίγυρό του, πράγμα που σημαίνει οτι είναι πολύ πιθανό να σου ξημερωθεί ως ένας απο τους αποπάνω.
δ) Ανέβασε λίγο το πνευματικό σου επίπεδο ρε μαλάκα! Εχεις αναγάγει σε λαϊκούς ήρωες τραγουδιστές της ΠΟΥΤΣΑΣ, ατάλαντους, αμόρφωτους πλασιέ. Εχεις μετατρέψει σε ονείρωξη βρώμες ξεκωλιάρες που τραγουδούν Μάλαμα με κατουρημένα στρινγκ σε κωλόπιατσες της παραλιακής. Ωραίο είναι το μπουζουκάκι, έχει το χαβαλέ του για μια στις τόσες. Πρέπει να το κάνεις σύνθημα ρε παχύδερμο; Προσκυνάς τον Παντελίδη, τον Ρέμο, τον Πλούταρχο, το Μαζωνάκη, τον Καρρά, την Πάολα, τους πουθενάδες. Πήγαινε να τους ακούσεις για να κάνεις χάβαλο, δεν έχω θέμα. Αλλά με τον τρόπο που τους ακολουθείς, τους κάνεις "θρησκεία", δουλεύεις τρείς δουλειές για να πηγαίνεις να τους τα ακουμπάς κάθε λίγο και λιγάκι, γίνεσαι ένα με τον πάτο του βαρελιού που τους ξέρασε (και κανονικά θα έπρεπε να μένουν εκεί). Δείξε στο παιδί σου εναλλακτικές "πηγές ενέργειας". Δε θα τού υποχρεώσεις τον τρόπο που θα διασκεδάζει, σε καμία περίπτωση. Αλλά είναι στο χέρι σου, όσο ακόμα πλάθεται δίπλα σου, να μπορεί να ξεχωρίσει την ΑΞΙΑ απο την ΒΙΤΡΙΝΑ. Αλλιώς, είναι πολύ πιθανό να σου ξημερωθεί ως ένας απο τους αποπάνω.
ε) Εχεις δείξει ποτέ στο παιδί σου τί πραγματικά αξίζει σ'αυτή τη ζωή; Τού έχεις πεί ποτέ οτι ο όρος "κοινωνική δικτύωση" είναι απλά ένας όρος και όχι... χωρίς όρια; Εχεις πεί στο γιό σου οτι είναι 15 χρονών και δεν έχει καμία ανάγκη να ποζάρει με τσιγάρο και τουπέ παριστάνοντας τον υπεργαμάτο wannabe ράπερ προκειμένου να τον συζητάνε δίχως γιατί και όχι άδικα; Εχεις πεί στην κόρη σου οτι τώρα που τελείωσε το πανεπιστήμιο πρέπει να ασχολείται με το τί πραγματικά γίνεται γύρω της αντί να παίρνει κακόγουστες πόζες για το CarpeDiem, να κάνει like σε σελίδες με πανάκριβα μοντελάκια, να ποστάρει κάθε τρείς και λίγο "άσματα" των παραπάνω ή ανεβάζοντας φωτογραφίες της με μαγιό σε κάθε πιθανή στάση μοιράζοντας... καρδούλες στους θαυμαστές της; Εχουμε γεμίσει με ηλίθιους ανθρώπους που "δικτυώνονται" απο το δημοτικό και καταλήγουν άνεργοι 22 και 23 ετών να συζητάνε ακόμα για ΜΑΛΑΚΙΕΣ, όταν δίπλα το σύμπαν γκρεμίζεται. Και είναι αργά να αναπτύξουν εγκέφαλο, το ξέρεις. Πρέπει να το φροντίσεις απο νωρίς, αλλιώς είναι πολύ πιθανό να σου ξημερωθεί ως ένας απο τους αποπάνω.
Ετσι τουλάχιστον θα ενεργούσα εγώ. Ετσι θα αποφάσιζα να ΑΛΛΑΞΩ.
Αν ήμουν δικτάτορας αυτής της χώρας.
