14.11.10

SKYLLERS aka ΨΑΡΙ ΠΟΥ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΕΦΑΛΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΩΜΙΣΕΙ


Καλή μου φίλη,
σου στέλνω αυτό το mail γιατί δε χωράνε σε ενα μήνυμα αυτά που θέλω να σου πω.

Τι υπέροχα που ήταν σήμερα στο Τάδε μέρος! Περάσαμε καταπληκτικά, έκανες τελικά πολύ καλή επιλογή στο μαγαζί, γιατί άμα αφήναμε τον Δείνα να αποφασίσει πάλι σε τίποτα ξενέρωτα θα μας πήγαινε.
Λοιπόν, σαν άντρας προς γυναίκα, ένα έχω να σου πω: είναι φοβερό αυτό το χάρισμα που έχεις, να "διαβάζεις" τον άλλον. Ηξερα οτι οι γυναίκες γενικά έχετε αυτή την ικανότητα, αλλά εσύ φιλενάδα το 'χεις φτάσει σε νιρβάνα! Ωραίος ο τύπος που ασχολήθηκες απόψε. Και πολύ σωστή η Τάδε που στον γνώρισε (αμ, ήξερε κι αυτή τί έκανε!). Θυμάμαι όλες τις συζητήσεις μας για το πώς θες να είναι ο άλλος και τί σε ένοιαζε περισσότερο: να έχει χιούμορ, να είναι ευχάριστος, πνευματώδης, δραστήριος, δημιουργικός. Δε σε ένοιαζε η εξωτερική εμφάνιση και γι'αυτό μπράβο σου που διάλεξες τον συγκεκριμένο, που μόνο απο μια διαβολεμένη σύμπτωση έμοιαζε στο Γιάννη Σπαλιάρα. Είσαι τόσο τυχερή, πανάθεμά σε! Διέκρινες αμέσως τα χαρίσματά του. Απο χιούμορ ο τύπος έσκιζε (ειδικά το ανέκδοτο με τον Πόντιο που πατάει τη μπανανόφλουδα ακόμα το θυμάμαι και πέφτω στο πάτωμα απο τα γέλια!). Και τα πειράγματα που σου έκανε ήταν τόσο, μα τόσο προσεγμένα που κακώς όλοι μας κοίταζαν στο μαγαζί (κομπλεξικοί άνθρωποι!). Και με πτυχίο απο ΤΕΦΑΑ! Πέτυχες και στη μόρφωση κωλόφαρδη! Και μίλαγε και για σοβαρά θέματα χωρίς να γίνεται βαρετός - εγώ εντυπωσιάστηκα απο τα πόσα ήξερε και το βάθος των γνώσεών του (ήξερες εσύ οτι η Αμερική χωρίζεται σε Βόρεια και Νότια; Εγώ έπαθα πλάκα μόλις μου το 'πε σήμερα!). Και συν τοις άλλοις, φιλενάδα, μην ξεχνάμε και το σημαντικότερο: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ! Ο τύπος έχει δικά του λεφτά χωρίς να δουλεύει! Γαμάτο;
Τι να πω ρε φιλενάδα, σε ζηλεύω. Μακάρι να 'βρισκα κι εγώ μια κοπέλα με αυτά τα προσόντα. Οπως κι εσύ, ούτε εγώ κοιτάω την εξωτερική εμφάνιση και το "στιλάκι", και το ξέρεις. Θέλω κι εγώ χιούμορ, πνεύμα, μόρφωση, δημιουργικότητα. Τελικά, πόσο τυχερές είστε εσείς οι γυναίκες ρε παιδάκι μου! Εχετε αυτό το μαγικό χάρισμα των ακτίνων Χ πάνω στον άλλον. Ξέρετε τί θέλετε και όταν το λέτε το εννοείτε. Απλά, εσύ πέτυχες το τζακ-ποτ! Ο τύπος έχει ΟΛΑ αυτά συν την εξωτερική εμφάνιση η οποία, επειδή σε ξέρω, δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην επιλογή σου και γι'αυτό σε παραδέχομαι.
Σα φίλος σου, λοιπόν, έχω να σου ευχηθώ τα καλύτερα για τη συνέχεια γιατί ξέρω οτι διάλεξες με τα σωστά κριτήρια. Είσαι υπέροχη, κι εσύ όπως όλες, είστε ενα τρυφερό λουλούδι και πρέπει να σας προσέχουμε, όπως μας αγαπάτε και μας προσέχετε κι εσείς!

Φιλιά πολλά-πολλά-πολλά-πολλά!

ΥΓ(δικό μου). Είναι η τελευταία φορά, ελπίζω, που χαραμίζω τόσες αράδες για την πάρτη σας. Αει πνιγείτε να ησυχάσουμε. Ζήτω οι καμηλοπαρδάλεις.

13.11.10

ΛΙΠΟΔΙΑΛΗΤΕΣ


Το νέο μοντέλο κατατρεγμένου παύλα δημοκράτη παύλα βολεμένου παύλα κλαψομούνη παύλα πάω-όπου-φυσάει-ο-άνεμος ψηφοφόρου υπάρχει στα καταστήματα εδώ και πολλούς μήνες. Η απήχησή του, αρχικά μέτρια, μετά εντυπωσιακή. Πλέον, όλοι - μικροί και μεγάλοι - τρέχουν να αγοράσουν αυτό το μοντέλο και να το φορέσουν προκειμένου να είναι κι αυτοί στη μόδα και ταυτόχρονα να μην στεναχωρηθούν και οι επώνυμοι σχεδιαστές του.

Πίσω στον πλανήτη Τζι, τώρα, έχουμε την απόλυτη εφαρμογή του παραπάνω μοντέλου σε κάθε μορφή εκλογικής διαδικασίας. Απο τα δεκαπενταμελή στα Λύκεια (με ιερή αποστολή του το σημαντικότερο γεγονός απο καταβολής κόσμου: την οργάνωση της πενταήμερης), μέχρι τις φοιτητικές εκλογές (εκεί, όντως, όλοι κερδίζουν, αφού απο τη στιγμή που είσαι σε παράταξη έχεις σίγουρο το βαθμουλάκο και τη μετέπειτα προώθησή σου σε "ακριβοδίκαιη" ακαδημαϊκή ή άλλη καριέρα) κι απο εκεί στις τοπικές, τις νομαρχιακές, τις δημοτικές έως και τις εθνικές. Αυτή είναι η ζωγραφιά της Δημοκρατίας. Μπορεί να είναι ένα μπουρδέλο, αλλά όταν χρειαστεί σπάει σε πολλά, μικρά παραρτήματα για να μη χάσει τους πελάτες της. Αυτή η υπέροχη "πελατειακή" σχέση ανάμεσα στη Δημοκρατία και τους πιστούς της, είναι η πιο παθιασμένη, μοιραία και υπερσεξουαλική επαφή που έχεις δεί ποτέ μεταξύ ενός γκανιάν και ενός τζόκεϊ.

Γενικώς, επειδή τα πολιτεύματα (όπως και οι θρησκείες) έχουν την προφανέστατη αποστολή να γεννήσουν όσα περισσότερα πρόβατα μπορούν, ώστε η στάνη να είναι πάντα γεμάτη και να μην ξεμείνεις ποτέ όταν θα πρέπει να διαλέξεις, ο πλανήτης Τζι είναι η πλέον κατάλληλη τοποθεσία να στήσει κανείς μια τέτοια επιχείρηση. Ο πελάτης είναι εύκολος - κουτός και ανήμπορος να αντιδράσει ψηφοφόρος που γκρινιάζει και διαμαρτύρεται γι'αυτά που μια ζωή κυνηγάει (respect στο αιώνιο οξύμωρο της ανθρώπινης μοιραιότητας). Οι συνθήκες που απαρτίζουν το περιβάλλον, ιδανικές: δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχει ελπίδα, όλα σκατά, οι εκατό χρόνια πίσω, οι έξω, οι μέσα, η σαπίλα, το σκορβούτο, οι αντεκαιγαμήσουοιπαλιοπούστη και λοιπά. Το έδαφος στρωμένο, έτοιμο, να έρθει όποιος θέλει και να στήσει τη δική του παράγκα έξω απο το σπίτι του καθενός και να παίξει τον "παπά" μαζί του. Τον ψηφοφόρο τον τραβάει ο "παπάς". Είναι ωραίο παιχνιδάκι, γρήγορο, τζογαδόρικο, άμεσα κέρδη και ακόμα πιο άμεσες ζημίες. Θα μπεί πάντα μέσα σε ενα τέτοιο παιχνίδι, γιατί - εκτός του οτι δεν έχει χρόνο για χάσιμο - του αρέσει και να τον κλέβουν. Για να μπορεί αβέρτα μετά να γκρινιάξει.

Κι έτσι, όπως όλα αυτά τα μικρά μαγαζάκια, αυτές οι χαριτωμένες επιχειρησούλες που όλες μαζί κάνουν έναν σούπερ καλοκουρδισμένο κολοσσό αναπτύσσονται συνεχώς, ο πελάτης τους συνεχίζει να τα προτιμά ολοένα και περισσότερο. Τού αρέσει να μην έχει άλλη επιλογή ή να βαριέται να την ψάξει. Τού αρέσει να μην κοιτάζει τις τιμές, να μην εξετάζει την ποιότητα των υπηρεσιών και των προϊόντων, να μην ασχολείται με την ουσία του πράγματος, με τη φινέτσα, με την αισθητική του. Τού αρέσει να το αφήνει στην τύχη του, γιατί γεννήθηκε ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ. Και τέτοια "μαγαζιά" μόνο με καταναλωτές μπορούν να γεμίσουν. Οι περαστικοί τρώνε πόρτα - κι ας μην έχει σφουγγαρίσει κανείς μέσα.

Είμαι, δε, σίγουρος οτι ο Τζορτζ Ρομέρο αποδείχτηκε πιο προφητικός απ'ό,τι κι ο ίδιος θα περίμενε. Κάθε τέσσερα χρόνια έχουμε, πλέον, το φαινόμενο της νεκρανάστασης στον πλανήτη Τζι. Αν το είχε πάρει πρέφα νωρίτερα, η ταινία του θα λεγόταν "Η Δημοκρατία των Ζωντανών-Νεκρών"... 'Η, ακόμα πιο αντιπροσωπευτικά, η "Δημοκρατία" σκέτο. Τα άλλα εννοούνται.